Wpis o (nie)wdzięczności do matki.
Siedzę teraz, i sięgam pamięcią jak mogę najgłębiej. Jesienne długie wieczory... Może ze 25 lat, a może 20 lat temu to było.
Ale pamiętam!
Nosiłam takie wełniane swetry. Zawsze za duże. Swetry o najróżniejszym splocie. Mama mi je na drutach robiła! Siedziała w kuchni na krzesełku ustawionym przy grzejniku i na drutach dziergała, czasami na szydełku. Najpiękniejsze sploty wychodziły spod jej ręki. Takie z warkoczami, z kuleczkami, ze ściągaczem i szerokim golfem. Sweterki zapinane na kolorowe guziczki w kształcie kredek. Sweterki z wełny, która czasami gryzła tak mocno, że wokół szyi pozostawiała czerwone ślady... Piękne. Wyjątkowe. Niepowtarzalne...
Sweterki, które chowały moje gnaty i dawały ciepło. Inne, niż te w sklepach. Wtedy wydawało mi się, że troszkę jakby gorsze, mniej modne.. Jakby nie było nas stać na nowe - bazarkowe chociażby, które podnoszone były do rangi markowych, a jakościowo prawdopodobnie daleko im było do tych, spod ręki własnej matki. Chyba wybredna nie byłam. Pamiętam jak przez mgłę, że czasami udawałam swoją radość, by matce nie robić przykrości... Czasami nie potrafiłam udawać.
Teraz za taki sweter, najlepiej za duży, z kulkami i splotem z warkoczy oddałabym wiele!
Pamiętam!
Nie doceniałam! Nie doceniałam poświęconego czasu, nie doceniałam zaangażowania, nie doceniałam jak bardzo rodzice starali się, by niczego mi nie brakowało, i bym w żaden sposób nie odbiegała od innych dzieci. Marzenia i pragnienia czasami przeradzały się w frustrację, a ona pojawić się może w dziecku tylko z jednego powodu: bezsilności. Bo coś chciałam, ale mieć nie mogłam... i czasami nie doceniałam tego, jak wiele w zamian dawali mi rodzice. Tą frustrację uczyłam się tłumić w sobie, by nie robić im przykrości. Pamiętam!
Dziecko czasami nie ma w sobie wdzięczności. Może nabierze jej, gdy dorośnie. Może doceni, gdy sam zostanie rodzicem. Może kiedyś spojrzy na rzecz z przeszłości i uświadomi sobie, jaką wartość wówczas miała... Może...
A teraz ze wzruszeniem te momenty wspominam. Przeplatane miłością matki do córki 🖤
A to wszystko tylko przez ten jeden sweter...
Nie doceniałam! Nie doceniałam poświęconego czasu, nie doceniałam zaangażowania, nie doceniałam jak bardzo rodzice starali się, by niczego mi nie brakowało, i bym w żaden sposób nie odbiegała od innych dzieci. Marzenia i pragnienia czasami przeradzały się w frustrację, a ona pojawić się może w dziecku tylko z jednego powodu: bezsilności. Bo coś chciałam, ale mieć nie mogłam... i czasami nie doceniałam tego, jak wiele w zamian dawali mi rodzice. Tą frustrację uczyłam się tłumić w sobie, by nie robić im przykrości. Pamiętam!
Dziecko czasami nie ma w sobie wdzięczności. Może nabierze jej, gdy dorośnie. Może doceni, gdy sam zostanie rodzicem. Może kiedyś spojrzy na rzecz z przeszłości i uświadomi sobie, jaką wartość wówczas miała... Może...
A teraz ze wzruszeniem te momenty wspominam. Przeplatane miłością matki do córki 🖤
A to wszystko tylko przez ten jeden sweter...
Brak komentarzy
Prześlij komentarz