Mężczyzna w wersji MINI?

"Wiem nareszcie czym chciałbym być, kiedy dorosnę. Kiedy dorosnę chciałbym być małym chłopcem."

Mężczyzna w wersji MINI - taka myśl naszła mnie od razu po ubraniu Oliwiera na wczorajszy spacer z tatą. Lubię małych chłopców w butach sportowych, jeansach, koszuli i skórach. Jeszcze bardziej lubię gdy połączone jest to wszystko w jedno i zarzucone na mojego Synka! Może zbyt poważnie - ktoś powie, albo zbyt lekko na 17 stopni - ale nie w moim stylu ubierać mojego mini mężczyznę w bluzy w samochodziki, pajace i kombinezony jak tylko zawieje chłodniejszy wiatr. A wiatr wiał - co  zobaczycie na jednym ze zdjęć:) Może dlatego nie choruje, może dlatego kilku dniowy gilek mija bezpowrotnie szybciej niż się pojawił i nie rozwija się w nic większego. W pamięci mam obraz naszego dzieciństwa - porozpinanych, wykasanych, z czapką w kieszeni a nie na głowie lekko ubranych dzieci, które nie bały się żadnej pogody. Więc nie dmucham i nie chucham - nie potrzeba ! 

* * *

Chciałabym, by ten mój MINI mężczyzna kiedyś powiedział: "Wiem nareszcie czym chciałbym być, kiedy dorosnę. Kiedy dorosnę chciałbym być małym chłopcem." Może to dzięki wspomnieniom, które mu dostarczymy właśnie takie myśli przyjdą mu do głowy? Niech te wszystkie zdjęcia, która pojawią się w albumie będą dowodem na to, że dobrze było mu będąc małym Górczyńskim.

Zgrywam te zdjęcia i dumam. Ileż to ja mam szczęścia? Ileż to ja te 2 lata temu wygrałam na loterii, i jak warto było o to życie walczyć! Ostatnie dni i tygodnie są dla mnie ciężkie. Uświadomiły mi jak wiele można stracić w momencie najmniej niespodziewanym. Nie wyobrażam sobie jednak jak stanęłabym na nogi, gdybym nie miała przy sobie mężczyzny w wersji L i mężczyzny w wersji MINI. Zraniona dusza i pęknięte serce goją się właśnie dzięki tym uśmiechom, spojrzeniu gangstera i anioła zarazem. Daje tyle radości... ale mogłam mieć jej więcej! 3x więcej... i to boli najbardziej - świadomość tego co stracone.